ViX ElecTriX
Babyface
De lichten in het National Car Rental Center branden. De pauzemuziek staat nog aan. De 15 duizend bezoekers van de op ijshockeysport gebouwde zaal, even buiten Miami, zoeken nog naar hun plaatsen als er een oorverdovend geschreeuw opklinkt. De vier mannen in vrijetijdskleding die het podium opwandelen blijken geen roadies te zijn, maar Bono, The Edge, Adam en Larry, de jongens van U2 die hun nieuwe, tachtig shows bevattende tournee door Noord-Amerika en Europa van start doen gaan.
Elevation 2001 heet die tournee, en terwijl Bono diep buigt naar het publiek, gespt The Edge zijn gitaar om en klinken terwijl het zaallicht nog altijd brandt de eerste maten van Elevation.
Het geluid is uit balans. Je hoort veel hoog, geen bas en Bono klinkt wel erg ver weg. Meer dan een week lang is er in deze vrij nieuwe hal gerepeteerd maar in een volle zaal klinkt het toch weer anders. Hoewel de balans gedurende het ruim twee uur durende optreden enigszins wordt bijgesteld, komt het nooit helemaal goed. Alsof U2 Bono's opmerking dat de Elevation-tournee de groep weer terug naar af moest brengen, zo letterlijk heeft genomen dat ze niet alleen met de intenties, maar ook met de apparatuur van 20 jaar geleden op het podium staan.
Geluid daargelaten is het een sterk, hecht spelend U2 dat voor de dag komt. Een U2 dat revanche neemt op het fiasco van de Amerikaanse Popmart-tour van vier jaar geleden. Geen potsierlijke decors, geen verkleedpartijen, maar twee uur lang elementaire rock-'n-roll. U2 heeft op zijn laatste, in de VS zeer succesvolle plaat All that you can't leave behind (twee miljoen verkocht), de ironie van zich afgegooid en zet die lijn voort tijdens de tournee.
Gemakkelijk valt het ze niet. Meer dan een week was er in Miami gerepeteerd, niet alleen op alle loopjes van Bono over de hartvormige catwalk, maar ook op de muziek zelf. U2 had vooraf moeite met de selectie van de juiste nummers uit hun catalogus, en dat ze er nog altijd niet uit zijn wordt in Miami soms pijnlijk duidelijk.
Het begin imponeert. Beautiful day doet vijftienduizend fans uit de klapstoeltjes opspringen, in het nog verrassend fris klinkende New Year's Day wisselt The Edge heel behendig van piano naar gitaar - want vanavond en de volgende 79 shows doen de vier jongens alles zelf. Geen achter het doek verstopte toetsenisten (ook geen doek trouwens, want het podium heeft geen achterwand), geen achtergrondkoortjes en geen elektronische hulpstukken. Bono bouwt een rustpunt in met Stuck in the moment you can't get out of, een van de mooiste recente nummers, omdat Bono hierop als zanger zo gegroeid is. Iets wat hij in Miami vaker benadrukt.
Veel arrangementen uit de tijd dat U2 graag modern wilde zijn en hun nummers voorzagen van dance-beats en andere hulpeloos klinkende elektronica, zijn nu omgebouwd tot gitaarsongs. Wat een verbetering. Het voorheen wanstaltige Discotheque wordt nu door Bono fraai verweven in Staring at the sun. Ook het eens zwaar elektronische The fly is versoberd. Het weggepropte refrein is naar voren gehaald zodat het zich ontpopt als eersteklas-meezinger. The fly is de opmaat voor de finale en komt op een moment dat je een echte climax verwacht. Die blijft gek genoeg uit.
Veel opwinding veroorzaakt halverwege het concert het meer dan twintig jaar oude I will follow en een met Bob Marley-citaten aangevulde Sunday Bloody Sunday. Bono neemt hier een Ierse vlag uit het publiek in ontvangst maar lijkt hier zo van te schrikken dat hij hem snel weggooit. Bono als nationalistische, na?eve vaandeldrager: van dat imago wil hij immers al jaren af. Het lukt hem ook in Miami met mooie introspectieve liedjes, maar U2 speelde er zaterdag net iets te veel vlak na elkaar. De mooiste, With or without you en One, hadden eerder op de avond meer impact gehad, nu na elkaar in de finale is het effect weg. En dan is een derde ballade als definitieve afsluiter er echt een te veel, ook al is het Walk on, misschien wel het mooiste nummer van All that you can't leave behind.
Er zal de komende maanden nog veel kunnen worden verbeterd aan Elevation 2001 voordat U2 in juli Utrecht aandoet. Te hopen is alleen dat er ook in de Jaarbeurs iets van de podiumpresentatie overblijft. Die is gericht op hallen waarin de meeste mensen rondom zitten. In Miami werkt een grote catwalk door de zaal prima doordat je van boven Bono's loopjes en 'spontane' sprong in het publiek goed kunt volgen. Dat zal in de Jaarbeurs moeilijker zijn. Ook is daar het effect van het ontbreken van een achterwand weg. Daar moet nog wel wat op gevonden worden.
www.volkskrant.nl
[This message has been edited by ViX ElecTriX (edited 04-14-2001).]
Elevation 2001 heet die tournee, en terwijl Bono diep buigt naar het publiek, gespt The Edge zijn gitaar om en klinken terwijl het zaallicht nog altijd brandt de eerste maten van Elevation.
Het geluid is uit balans. Je hoort veel hoog, geen bas en Bono klinkt wel erg ver weg. Meer dan een week lang is er in deze vrij nieuwe hal gerepeteerd maar in een volle zaal klinkt het toch weer anders. Hoewel de balans gedurende het ruim twee uur durende optreden enigszins wordt bijgesteld, komt het nooit helemaal goed. Alsof U2 Bono's opmerking dat de Elevation-tournee de groep weer terug naar af moest brengen, zo letterlijk heeft genomen dat ze niet alleen met de intenties, maar ook met de apparatuur van 20 jaar geleden op het podium staan.
Geluid daargelaten is het een sterk, hecht spelend U2 dat voor de dag komt. Een U2 dat revanche neemt op het fiasco van de Amerikaanse Popmart-tour van vier jaar geleden. Geen potsierlijke decors, geen verkleedpartijen, maar twee uur lang elementaire rock-'n-roll. U2 heeft op zijn laatste, in de VS zeer succesvolle plaat All that you can't leave behind (twee miljoen verkocht), de ironie van zich afgegooid en zet die lijn voort tijdens de tournee.
Gemakkelijk valt het ze niet. Meer dan een week was er in Miami gerepeteerd, niet alleen op alle loopjes van Bono over de hartvormige catwalk, maar ook op de muziek zelf. U2 had vooraf moeite met de selectie van de juiste nummers uit hun catalogus, en dat ze er nog altijd niet uit zijn wordt in Miami soms pijnlijk duidelijk.
Het begin imponeert. Beautiful day doet vijftienduizend fans uit de klapstoeltjes opspringen, in het nog verrassend fris klinkende New Year's Day wisselt The Edge heel behendig van piano naar gitaar - want vanavond en de volgende 79 shows doen de vier jongens alles zelf. Geen achter het doek verstopte toetsenisten (ook geen doek trouwens, want het podium heeft geen achterwand), geen achtergrondkoortjes en geen elektronische hulpstukken. Bono bouwt een rustpunt in met Stuck in the moment you can't get out of, een van de mooiste recente nummers, omdat Bono hierop als zanger zo gegroeid is. Iets wat hij in Miami vaker benadrukt.
Veel arrangementen uit de tijd dat U2 graag modern wilde zijn en hun nummers voorzagen van dance-beats en andere hulpeloos klinkende elektronica, zijn nu omgebouwd tot gitaarsongs. Wat een verbetering. Het voorheen wanstaltige Discotheque wordt nu door Bono fraai verweven in Staring at the sun. Ook het eens zwaar elektronische The fly is versoberd. Het weggepropte refrein is naar voren gehaald zodat het zich ontpopt als eersteklas-meezinger. The fly is de opmaat voor de finale en komt op een moment dat je een echte climax verwacht. Die blijft gek genoeg uit.
Veel opwinding veroorzaakt halverwege het concert het meer dan twintig jaar oude I will follow en een met Bob Marley-citaten aangevulde Sunday Bloody Sunday. Bono neemt hier een Ierse vlag uit het publiek in ontvangst maar lijkt hier zo van te schrikken dat hij hem snel weggooit. Bono als nationalistische, na?eve vaandeldrager: van dat imago wil hij immers al jaren af. Het lukt hem ook in Miami met mooie introspectieve liedjes, maar U2 speelde er zaterdag net iets te veel vlak na elkaar. De mooiste, With or without you en One, hadden eerder op de avond meer impact gehad, nu na elkaar in de finale is het effect weg. En dan is een derde ballade als definitieve afsluiter er echt een te veel, ook al is het Walk on, misschien wel het mooiste nummer van All that you can't leave behind.
Er zal de komende maanden nog veel kunnen worden verbeterd aan Elevation 2001 voordat U2 in juli Utrecht aandoet. Te hopen is alleen dat er ook in de Jaarbeurs iets van de podiumpresentatie overblijft. Die is gericht op hallen waarin de meeste mensen rondom zitten. In Miami werkt een grote catwalk door de zaal prima doordat je van boven Bono's loopjes en 'spontane' sprong in het publiek goed kunt volgen. Dat zal in de Jaarbeurs moeilijker zijn. Ook is daar het effect van het ontbreken van een achterwand weg. Daar moet nog wel wat op gevonden worden.
www.volkskrant.nl
[This message has been edited by ViX ElecTriX (edited 04-14-2001).]
