patske
Refugee
Een nieuwe blitzkrieg
19/11/2004 16:32
U2's knaller van een nieuw album is een perfecte synthese van hun vroegere sound. U2 bleef dus zichzelf, en dat is meer dan genoeg: een complete groep.
U2 ****
How To Dismantle An Atomic Bomb
(Island)
'Ik hoor zeggen dat All That You Can't Leave Behind een typische U2-plaat is. Maar wij zijn toch godverdomme U2?!' Alzo sprak The Edge over het vorige album, dat hartstikke ouderwets U2 klonk. Met How To Dismantle An Atomic Bomb is dat niet anders: een perfecte synthese van The Joshua Tree, The Unforgettable Fire en All That You Can't Leave Behind.
The Edge is nu het overheersende element op de plaat. Zijn ratelende klingelbelgitaar is de motor van Miracle Drug, en in All Because Of You - een onweerstaanbare dras bronwater in je gezicht en één van zes à zeven mogelijke singles - sprint hij als een ingehuurde haas tegen een verschroeiend tempo weg. De rest van de groep volgt echter moeiteloos in zijn spoor, ook bij de nijdige tussenspurten.
Vertigo, de eerste single en opener van het album, U2 à la Soulwax, is niet indicatief voor de hele plaat. Wel de zorgvuldig opgebouwde en gearrangeerde liedjes, vaak middenin uiteenspattend tot adembenemende bollen vuurwerk. Precies in die nummers is het de stem van Bono die excelleert. Neem de grandeur van Original Of The Species, een kleinkind van Gene Pitneys Something's Gotten Hold Of My Heart (aan de vooravond van 2005 toch nog een instant classic in 2004), Love And Peace Or Else, een optimistische gospelswing die overvloeit in dreigende stompin' blues, of Sometimes You Can't Make It On Your Own, een licht georkestreerde soulballade die gaandeweg flirt met het U2-bombast van weleer. Bono meets Burt Bacharach en Dusty Springfield.
Soms is het ook zo poepsimpel: A Man And A Woman is een semi-akoestisch popliedje en Yahweh een schijnbaar achteloos afgehaspeld niemendalletje. Parfois, la beauté ne demande que la simplicité. One Step Closer drijft op sfeer - de Daniel Lanois in U2 - Crumbs From Your Table is een minder geslaagde, want wat drammerige opvolger van Angel Of Harlem, en City Of Blinding Lights een nerveus gelukzalige popsong.
How To Dismantle An Atomic Bomb verschijnt in drie formaten. Als cd, als cd plus dvd met de making of, en als longbox met een boekje van 48 pagina's vol impressies van Bono en de extra track Fast Cars, een door Larry Mullen (gaat die nu écht acteur worden??) ketelkloppend opgezweept lied. Voilà, U2 heeft een nieuw album, en alles zit er weer in: hersenen, hart, buik, en alles wat daaronder hangt. Completer kan een groep niet zijn.
Eddy Hendrix
19/11/2004 16:32
U2's knaller van een nieuw album is een perfecte synthese van hun vroegere sound. U2 bleef dus zichzelf, en dat is meer dan genoeg: een complete groep.
U2 ****
How To Dismantle An Atomic Bomb
(Island)
'Ik hoor zeggen dat All That You Can't Leave Behind een typische U2-plaat is. Maar wij zijn toch godverdomme U2?!' Alzo sprak The Edge over het vorige album, dat hartstikke ouderwets U2 klonk. Met How To Dismantle An Atomic Bomb is dat niet anders: een perfecte synthese van The Joshua Tree, The Unforgettable Fire en All That You Can't Leave Behind.
The Edge is nu het overheersende element op de plaat. Zijn ratelende klingelbelgitaar is de motor van Miracle Drug, en in All Because Of You - een onweerstaanbare dras bronwater in je gezicht en één van zes à zeven mogelijke singles - sprint hij als een ingehuurde haas tegen een verschroeiend tempo weg. De rest van de groep volgt echter moeiteloos in zijn spoor, ook bij de nijdige tussenspurten.
Vertigo, de eerste single en opener van het album, U2 à la Soulwax, is niet indicatief voor de hele plaat. Wel de zorgvuldig opgebouwde en gearrangeerde liedjes, vaak middenin uiteenspattend tot adembenemende bollen vuurwerk. Precies in die nummers is het de stem van Bono die excelleert. Neem de grandeur van Original Of The Species, een kleinkind van Gene Pitneys Something's Gotten Hold Of My Heart (aan de vooravond van 2005 toch nog een instant classic in 2004), Love And Peace Or Else, een optimistische gospelswing die overvloeit in dreigende stompin' blues, of Sometimes You Can't Make It On Your Own, een licht georkestreerde soulballade die gaandeweg flirt met het U2-bombast van weleer. Bono meets Burt Bacharach en Dusty Springfield.
Soms is het ook zo poepsimpel: A Man And A Woman is een semi-akoestisch popliedje en Yahweh een schijnbaar achteloos afgehaspeld niemendalletje. Parfois, la beauté ne demande que la simplicité. One Step Closer drijft op sfeer - de Daniel Lanois in U2 - Crumbs From Your Table is een minder geslaagde, want wat drammerige opvolger van Angel Of Harlem, en City Of Blinding Lights een nerveus gelukzalige popsong.
How To Dismantle An Atomic Bomb verschijnt in drie formaten. Als cd, als cd plus dvd met de making of, en als longbox met een boekje van 48 pagina's vol impressies van Bono en de extra track Fast Cars, een door Larry Mullen (gaat die nu écht acteur worden??) ketelkloppend opgezweept lied. Voilà, U2 heeft een nieuw album, en alles zit er weer in: hersenen, hart, buik, en alles wat daaronder hangt. Completer kan een groep niet zijn.
Eddy Hendrix
