patske
Refugee
Hallo, hier vind je de recensie van HTDAAB uit de Belgsche krant de morgen.
Ik heb jammer genoeg geen tijd om ze in het Engels te vertalen maar als iemand zin heeft.. Feel free..
Het hart slaapt nooit
CD VAN DE WEEK . U2 How to Dismantle an Atomic Bomb
Het zit U2 niet mee.
Elke nieuwe cd die de Ieren uitbrengen, is gedoemd om tegen te vallen, omdat het – alweer – geen plaat is die de vergelijking met Achtung Baby kan doorstaan. In die zin biedt ook How to Dismantle an Atomic Bombgeen beterschap. Alleen, hoe eerlijk is het een groep af te rekenen op haar beste werk als dat tot het beste behoort ooit op plastic geperst? Mag je van Prince nog een nieuwe Sign ‘O’ the Times verwachten? Is het aannemelijk dat Radiohead nog een The Bends in de mouw heeft zitten? Gaan we straks met z’n allen de messen scherpen als de nieuwe Coldplay niet dezelfde Rush of Blood to the Headteweegbrengt? De vraag impliceert het antwoord al.
Achtung Babybracht destijds een aardverschuiving teweeg, zoals de muziek er nog maar weinig gekend had. Sinds The Beatles was er geen enkele rockgroep meer geweest die het had aangedurfd om zichzelf zo drastisch te herdefiniëren. Nooit eerder had een band van dat kaliber het aangedurfd om zichzelf een nieuw gezicht aan te meten waarin je nog nauwelijks de schrammen uit het verleden kon zien. In de jaren tachtig was U2 een groep geweest die het gewicht van de wereld op haar schouders torste en alleen maar met een ernstige frons om de wenkbrauwen gefotografeerd wenste te worden.
Achtung Baby smokkelde niet alleen de lachrimpels binnen maar in één moeite door ook een nieuwe, baanbrekende sound waarbij rock, industrial en techno tot een nieuw geheel werden gesmeed. Het was een van de beste platen ooit gemaakt.
Maar nu zitten ze ermee. De platen nadien boden onderdak aan een handvol fraaie songs maar hadden ondanks de miljoenenverkoop lang niet dezelfde culturele impact.
Pas met All That You Can’t Leave Behind kreeg U2 het voor elkaar om zichzelf weer onder controle te krijgen. Het Ierse klavertje vier borg de experimenteerzucht van zijn vorige platen op ten voordele van een eenvoudiger, directer geluid. Een klassieker geluid ook, dat weer aansluiting zocht bij U2 als jonge gitaargroep.
How to Dismantle an Atomic Bombgaat verder op hetzelfde elan. De plaat luidt geen radicale stijlbreuk in en er worden geen nieuwe paden bewandeld. Maar in elke song klopt het hart van de rock-’n-roll. ‘Vertigo’, intussen al niet van de radio weg te slaan, is niet eens de beste U2-single van de laatste jaren, maar het ding barst van de lust for life, en propt meer muzikale ideeën in één nummer dan het gros van de concurrentie op een hele plaat. The Edge vuurt met riffs zoals een frontsoldaat met mortiergranaten.
Een manier om een nakende midlifecrisis te verdoezelen? Wie weet, maar zolang het de stille gitarist tot dit soort uitbarstingen inspireert, hoef je er alleszins niet aan te twijfelen dat hij nog steeds om de juiste redenen de studio binnenstapt. Ook Bono heeft niets van zijn vuur verloren, wordt gedreven door het heilige geloof dat popmuziek de wereld kan veranderen. Omdat hij het heeft zien gebeuren.
Omdat hij erbij was toen Live Aid geschiedenis maakte. Omdat de machtigste mensen op aarde, of ze nu Blair of Bush heten, luisteren wanneer hij iets te melden heeft.
In ‘Miracle Drug’ zijn alle elementen van een typische U2-song aanwezig zonder dat je recyclage vermoedt: groots geluid, rauwe soulstem, sprankelende gitaar en een ritme dat je van je sokken slaat. De volgende single, het aan Bono’s overleden vader opgedragen ‘Sometimes You Can’t Make It on Your Own’ is het emo-moment van de plaat, ontvouwt zich als een folksong die je naar de keel hapt als een in het nauw gedreven rat.
Mocht Johnny Cash nog geleefd hebben, hij had wel weg geweten met een zin als “let me take some of the punches / for you tonight”.
De veelheid aan producers zorgt ervoor dat de twaalfde U2-cd gevarieerd klinkt zonder dat de coherentie van de plaat als geheel wordt aangetast. Geluidstovenaars als Chris Thomas (Sex Pistols), Jacknife Lee (Snow Patrol), Flood (Depeche Mode) en Nellee Hooper (Soul II Soul) vervoegen vaste handlangers als Daniel Lanois, Brian Eno en Steve Lillywhite.
Daardoor voelt de nieuwe U2 aan als een best of met (nog) onbekend materiaal.
‘Love and Peace or Else’ dicht de kloof tussen Kraftwerk en Nine Inch Nails, ‘City of Blinding Lights’ drijft op een van New Order geleende baslijn, maar kruidt het nummer (een potentiële hit) met raspende blanke soul. Onder de ruwe bolster van ‘All because of You’, nog een potentiële single, zit dan weer een pure popsong verborgen, die pas na meerdere beluisteringen aan de oppervlakte komt. Het nummer had van de Stones kunnen zijn, mochten die zich ondertussen niet zo krols tegen de aristocratie hebben aangeschurkt.
‘A Man and aWoman’ boort naar de essentie van een popsong, is omlijst met akoestische gitaar en laat Bono horen als een schooier die een week in de goot heeft geslaones pen. Het feit dat hij daar als multimiljardair op geloofwaardig mee wegkomt, zegt wat over zijn talent als vertolker. ‘One Step Closer’, een etherische ballad waarin Eno en Lanois op de achtergrond rare dingen met elektronica doen, had op The Unforgettable Firekunnen staan. ‘Original of the Species’ begint als een muziekdoosje en slaat via wereldwijze bedenkingen als “ some things you shouldn’t be too good at / like smiling, crying and celebrity” de brug naar de ziedende technorock van Zooropa. ‘Yaweh’ zet de traditie van bijbelse beelden verder, die Bono al sinds October bezigt, en sluit de plaat in stijl af.
Op de nieuwe U2 staat niets dat de vergelijking met ‘One’, ‘Acrobat’ of ‘Love Is Blindness’ kan doorstaan. Maar desondanks is How to Dismantle an Atomic Bomb een goeie, uitstekende en bij momenten zelfs briljante cd geworden. De groep is erin geslaagd om met de stenen van haar eigen verleden weer een nieuwe toekomst op te bouwen. En dat is heel wat. Want bij een groep als U2 komt de concurrentie niet van andere bands. Ze gaan niet in de ring staan met Red Hot Chili Peppers, R.E.M. of Oasis.
Het enige waar U2 mee kampt, is het eigen, indrukwekkende verleden. Maar het pleit voor Bono en De Andere Drie dat ze daar zelf nog het minst van onder de indruk zijn. (Island / Universal)
Ik heb jammer genoeg geen tijd om ze in het Engels te vertalen maar als iemand zin heeft.. Feel free..
Het hart slaapt nooit
CD VAN DE WEEK . U2 How to Dismantle an Atomic Bomb
Het zit U2 niet mee.
Elke nieuwe cd die de Ieren uitbrengen, is gedoemd om tegen te vallen, omdat het – alweer – geen plaat is die de vergelijking met Achtung Baby kan doorstaan. In die zin biedt ook How to Dismantle an Atomic Bombgeen beterschap. Alleen, hoe eerlijk is het een groep af te rekenen op haar beste werk als dat tot het beste behoort ooit op plastic geperst? Mag je van Prince nog een nieuwe Sign ‘O’ the Times verwachten? Is het aannemelijk dat Radiohead nog een The Bends in de mouw heeft zitten? Gaan we straks met z’n allen de messen scherpen als de nieuwe Coldplay niet dezelfde Rush of Blood to the Headteweegbrengt? De vraag impliceert het antwoord al.
Achtung Babybracht destijds een aardverschuiving teweeg, zoals de muziek er nog maar weinig gekend had. Sinds The Beatles was er geen enkele rockgroep meer geweest die het had aangedurfd om zichzelf zo drastisch te herdefiniëren. Nooit eerder had een band van dat kaliber het aangedurfd om zichzelf een nieuw gezicht aan te meten waarin je nog nauwelijks de schrammen uit het verleden kon zien. In de jaren tachtig was U2 een groep geweest die het gewicht van de wereld op haar schouders torste en alleen maar met een ernstige frons om de wenkbrauwen gefotografeerd wenste te worden.
Achtung Baby smokkelde niet alleen de lachrimpels binnen maar in één moeite door ook een nieuwe, baanbrekende sound waarbij rock, industrial en techno tot een nieuw geheel werden gesmeed. Het was een van de beste platen ooit gemaakt.
Maar nu zitten ze ermee. De platen nadien boden onderdak aan een handvol fraaie songs maar hadden ondanks de miljoenenverkoop lang niet dezelfde culturele impact.
Pas met All That You Can’t Leave Behind kreeg U2 het voor elkaar om zichzelf weer onder controle te krijgen. Het Ierse klavertje vier borg de experimenteerzucht van zijn vorige platen op ten voordele van een eenvoudiger, directer geluid. Een klassieker geluid ook, dat weer aansluiting zocht bij U2 als jonge gitaargroep.
How to Dismantle an Atomic Bombgaat verder op hetzelfde elan. De plaat luidt geen radicale stijlbreuk in en er worden geen nieuwe paden bewandeld. Maar in elke song klopt het hart van de rock-’n-roll. ‘Vertigo’, intussen al niet van de radio weg te slaan, is niet eens de beste U2-single van de laatste jaren, maar het ding barst van de lust for life, en propt meer muzikale ideeën in één nummer dan het gros van de concurrentie op een hele plaat. The Edge vuurt met riffs zoals een frontsoldaat met mortiergranaten.
Een manier om een nakende midlifecrisis te verdoezelen? Wie weet, maar zolang het de stille gitarist tot dit soort uitbarstingen inspireert, hoef je er alleszins niet aan te twijfelen dat hij nog steeds om de juiste redenen de studio binnenstapt. Ook Bono heeft niets van zijn vuur verloren, wordt gedreven door het heilige geloof dat popmuziek de wereld kan veranderen. Omdat hij het heeft zien gebeuren.
Omdat hij erbij was toen Live Aid geschiedenis maakte. Omdat de machtigste mensen op aarde, of ze nu Blair of Bush heten, luisteren wanneer hij iets te melden heeft.
In ‘Miracle Drug’ zijn alle elementen van een typische U2-song aanwezig zonder dat je recyclage vermoedt: groots geluid, rauwe soulstem, sprankelende gitaar en een ritme dat je van je sokken slaat. De volgende single, het aan Bono’s overleden vader opgedragen ‘Sometimes You Can’t Make It on Your Own’ is het emo-moment van de plaat, ontvouwt zich als een folksong die je naar de keel hapt als een in het nauw gedreven rat.
Mocht Johnny Cash nog geleefd hebben, hij had wel weg geweten met een zin als “let me take some of the punches / for you tonight”.
De veelheid aan producers zorgt ervoor dat de twaalfde U2-cd gevarieerd klinkt zonder dat de coherentie van de plaat als geheel wordt aangetast. Geluidstovenaars als Chris Thomas (Sex Pistols), Jacknife Lee (Snow Patrol), Flood (Depeche Mode) en Nellee Hooper (Soul II Soul) vervoegen vaste handlangers als Daniel Lanois, Brian Eno en Steve Lillywhite.
Daardoor voelt de nieuwe U2 aan als een best of met (nog) onbekend materiaal.
‘Love and Peace or Else’ dicht de kloof tussen Kraftwerk en Nine Inch Nails, ‘City of Blinding Lights’ drijft op een van New Order geleende baslijn, maar kruidt het nummer (een potentiële hit) met raspende blanke soul. Onder de ruwe bolster van ‘All because of You’, nog een potentiële single, zit dan weer een pure popsong verborgen, die pas na meerdere beluisteringen aan de oppervlakte komt. Het nummer had van de Stones kunnen zijn, mochten die zich ondertussen niet zo krols tegen de aristocratie hebben aangeschurkt.
‘A Man and aWoman’ boort naar de essentie van een popsong, is omlijst met akoestische gitaar en laat Bono horen als een schooier die een week in de goot heeft geslaones pen. Het feit dat hij daar als multimiljardair op geloofwaardig mee wegkomt, zegt wat over zijn talent als vertolker. ‘One Step Closer’, een etherische ballad waarin Eno en Lanois op de achtergrond rare dingen met elektronica doen, had op The Unforgettable Firekunnen staan. ‘Original of the Species’ begint als een muziekdoosje en slaat via wereldwijze bedenkingen als “ some things you shouldn’t be too good at / like smiling, crying and celebrity” de brug naar de ziedende technorock van Zooropa. ‘Yaweh’ zet de traditie van bijbelse beelden verder, die Bono al sinds October bezigt, en sluit de plaat in stijl af.
Op de nieuwe U2 staat niets dat de vergelijking met ‘One’, ‘Acrobat’ of ‘Love Is Blindness’ kan doorstaan. Maar desondanks is How to Dismantle an Atomic Bomb een goeie, uitstekende en bij momenten zelfs briljante cd geworden. De groep is erin geslaagd om met de stenen van haar eigen verleden weer een nieuwe toekomst op te bouwen. En dat is heel wat. Want bij een groep als U2 komt de concurrentie niet van andere bands. Ze gaan niet in de ring staan met Red Hot Chili Peppers, R.E.M. of Oasis.
Het enige waar U2 mee kampt, is het eigen, indrukwekkende verleden. Maar het pleit voor Bono en De Andere Drie dat ze daar zelf nog het minst van onder de indruk zijn. (Island / Universal)
